Ad : Sylvia Eloise
Soyad : Malfoy
Bina : Slytherin
Kaçıncı Sınıf Olmak İstiyorsun? : 3. sınıf veya (4. sınıf alımı durduğu için) 5. sınıf, farketmez açıkcası...
Rp :
İnsanlığı yavaş ve nazik bir şekilde selamlamaya başlayan güneş, yaydığı solgun ışık huzmeleriyle rahatsızlık verecek derecede yansımaktaydı dikdörtgen pencereden süzülüp. Üzerinde hissettiği sıcaklık, bir nebzede olsa yardım etmişti aslında. Kabuslarından uyanmasına küçük bir yardımı dokunmuştu sıcağın. Kabuslar, bütün gece dinmek bilmeyen karanlık ve yüreğinde hissettiği ağır bir baskı. Gözlerini hızlıca araladı, av misali kaçarcasına kabusundan. Derin derin bir kaç nefesin ardından, bir süre sadece bakınmakla yetindi, aynı noktaya. Göz bebekleri, gözlerinin maviliğinde daha da dolgun görünüyordu. Kırmızı gözleri, korkularıyla bütünleşmiş ve gözlerinde minik damlalar oluşturmuştu. Sabahın en erken saatlerinde kalkıp, ağlamak ne kadar da acı vericiydi. Yataktan doğruldu yavaş bir şekilde. Gözüne ilişen lavabo şuan için gitmesi gereken en önemli mekandı belki de. Bu halini hiçbir insanoğlunun görmemesi, zayıflığını hissettirmemesi şuan için, kendi içinde en önemlisiydi. Lavaboya gitmek için yeltendi lakin bir kaç adım sonra vücuduna saplanan acı onu olduğu yere çivilemiş gibiydi adeta. Hareket etmek büyük bir acı bırakıyordu ince bedenine. Adım atmak hiç bu kadar zor olmamıştı belki de. İlk çocuğun attığı o tekinsiz adımlar gibi ilerlemeye koyuldu yolunda. Lavaboya ulaştığında zaman durmadan akıp geçmişti. Sıcak bir duş, iyi gelirdi bütün ağrılarına. En azından böyle umarak girdi duşun altına ve bütün o anılarında silinip gitmesini ümit etti suyla beraber.
Hazırlanmıştı yine her zaman ki aynı kıyafetleriyle. Bir takım Slytherin eşyasını üzerine geçirmiş, bahçeye doğru yola çıkmıştı. Çoğu kişinin bilmediği bir takım kuytu köşelerden birisine sinmeye ve düşünmeye ihtiyacı vardı. Zindanlarda ilerlerken zihnini bürüyen karanlık, burda da peşini bırakmamıştı. Ruhunda korku dolu hisler uyandıran bu mekan, her ne kadar hoşuna gitse de, kabuslarının tekrar yaşanacağını düşündürmesi bu hoşnutluğu yok sayıyordu. Zindan koridorlarının bitimine yaklaşırken, aydınlığa ulaşmanın zevkini çıkartarak ilerledi yolunda. Bahçeye çıkmak için büyük kapıyı kullanması gerekiyordu ve bu saatte izin alınması şart mıydı acaba? Eğer öyle olacaksa bile şuan bunu düşünmüyordu ki düşünecek bir ruh halinde de değildi zaten. Hafifçe aralanan kapının içinden geçip kendisini doğaya bırakmanın verdiği mutlulukla, temiz havayı soluyarak, etrafa bir göz gezdirdi. Mis gibi çimen kokusunu hissettiği bir sessiz bölüme doğru yaklaşırken, ayakkabılarını ellerine alıp, çimenlerin üstünde yalınayak dolaşmaya başladı. Çimlerin ayaklarında oluşturduğu okşama duygusu yüzüne küçük bir tebessümün yerleşmesine sebep olmuştu. Uzaklarda uluca bir ağaç siluetine karşı çevirdi doğrultusunu. Ulu ağaç, yılların getirdiği zorluklara göğüs germiş, biraz da yaşlanmış ve vücudu çökmüş gibi görünsede içinde barındırdığı gizem onu bambaşka bir boyuta taşıyordu sanki. Gövdelerinden fışkıran ölü kabuklar rahatsız edici gibi görünsede, ağacın vazgeçilemez parçasından birisiydi. Yavaşça eğilip yere, sırtını ağaca doğru dayadı ve ağzından dökülen sözcükleri tutamayan bir çocuk misali konuşmaya başladı. ''Ulu ağaç, kimbilir kimlerin sırlarına şahit oldun, kimleri dinledin, hangi zorluklar geçti başından. Bir çok kişinin kalbinde derman oldun, kim bilir? Peki beni de dinler misin? Azaltır mısın yüreğime baskı yapan bu acıyı? Biliyorum öyle yücesin ki ses bile çıkartmadan dinlersin.'' Bir insanoğluyla değilde, canlı lakin konuşamayan bir nesneyle konuşmayı tercih ediyordu. Kimseye güvenmeyen yapısı işte burada devreye girmişti. Sırlarını ancak kendisine koz olarak kullanmayacak kişilere aktarırdı ki, bunlar insanlar değildi. Bir nesneye anlatmak, her ne kadar azaltmasa da bu sıkıntıları, en azından rahatlatıyordu ruhunu bir bakıma. Ağaca sıkıca yaslanıp, dizlerini kırarak oturdu ve kollarını dizleri üzerinde birleştirip konuşmaya devam etti. ''Biliyor musun? Şuana kadar kimseyi sevmedim ben. Aileme karşı duyduğum ise sadece sonsuz saygıdan ibaret. Peki nasıl sevebilirim? Denedim lakin başarmak o kadar kolay değilmiş. Sevmek kelimesi ne kadarda anlamsız aslında. Bana bir yararı yok ki sevmenin. Bana yardım et ağaçcık. Nefretle kaplanmış ruhumun duvarlarını sence nasıl yıkabilirim?'' boş gözlerle bakıyordu şimdi etrafına. Mavi gözleri donuklaşmış anlamsız bir tavır sergiliyordu. Değişmek zor olurmuydu acaba? Kalbinden bir takım izleri çıkartabilmek ne kadar kolay olabilirdi ki?
Konu: ~Sylvia Eloise Malfoy~ 
C.tesi Tem. 05, 2008 9:48 am
